Het einde van de winter
Toen ik bijna 3 jaar geleden Kaapstad verliet - waar ik bijna 8 jaar had gewoond - was dat heel pijnlijk voor me. Alle relaties die ik had opgebouwd, de ervaringen die ik had opgedaan, het hele leven dat ik daar had... Het moest sterven. Tegelijk was ik me er toen ook erg bewust van dat dit een laag van compost zou gaan vormen voor een volgende periode.
De eerste periode in Nederland ben ik er vol voor gegaan, om weer te passen in de cultuur. Maar de klappen van het leven, waaronder vriendschappen die kapot gingen, en zo overweldigd zijn door omstandigheden, maakten dat er diepe stukjes nog verder in me afstierven.
Het laatste jaar, terwijl ik wat meer ruimte neem, voel ik dat er weer wat begint op te staan en heel voorzichtig weer tevoorschijn komt.
De eerste zonnestraaltjes maken plekken in mijn hart weer warm. En daarmee loop ik vooruit op de lente.
Het leven kan soms maken dat er dingen sterven. Door teleurstelling, heftige gebeurtenissen, of door bijvoorbeeld niet gezien te worden, kan het zo zijn dat parts van wie we zijn diep begraven worden. Je roeping. Je passie. Je speelsheid. Je vermogen om liefde te ontvangen. Je vermogen om in verbinding te zijn met je lichaam. Het kan lijken alsof het het einde is.
Juist deze diep begraven roep van je hart mag weer tot leven komen. Geef het warmte en liefde. Er mag weer een seizoen van bloei komen!
