Selfleiderschap vs Partleiderschap

Ik denk dat het voor velen wel herkenbaar is. Het leven is druk. Het is veel. Zeker zo in de herfst, als alles weer opstart na de zomer, ervaar ik dit altijd extra sterk.
In de laatste maanden had ik veel resonantie met deze quote: "Mag alles wat gereduceerd is tot ruis, weer muziek worden, " (David Teems) Het is echter soms een hele uitdaging om die ruis te verminderen.

Afgelopen week voelde ik me erg overprikkeld. Ik had een drukke avonddienst gedraaid op het werk waar ik soms inval, er waren daarnaast veel extra dingen die er dan plotseling bij komen... Ik had een vrije ochtend tot mijn beschikking, die ik probeerde in te plannen met "goede dingen", om er weer tegenaan te kunnen.

Wandelen. Een maskertje. Lezen. Misschien iets creatiefs?

Allemaal mooie ideeen vanuit een sterke drive om het beter te maken, helaas bleef de ontprikkeling uit. Het voelde vanuit deze plek nog steeds als een lijstje met "things to do". Pas toen ik opgaf, wat afstand nam van proberen en diep onder de dekens dook met een huilfilm van Netflix, merkte ik dat de overprikkeling begon af te nemen en er fysiek ontspanning kwam.

Als ik daar wat op reflecteer vanuit Internal Family Systems, zie ik sterk dat dit mijn "planner-part" is, die vanuit werk-,modus "blendt" en probeert de boel te redden, met een hele goede intentie. Het wil rust voor me. En het biedt niet het gewenste effect.

Terugdenkend aan de woorden van Cece Sykes: "It is okay it is a part - just be aware of that" en "Parts zijn goede bronnen, echter geen goede leiders", kon ik het part waarderen voor de hulp. En met waardering komt er in mijn systeem vaak vanzelf een stukje afstand om bewust te worden van welke parts er actief zijn en wat nodig is. Mindfulness is echter niet altijd makkelijk als je er echt middenin zit. Wel fijn om het steeds beter te gaan herkennen - zelfs in de drukte.